Nc IMMORAL kookga
แกร๊ก!!
ร่างสูงเปิดประตูห้องน้ำออกมาหลังจากจัดการชำระล้างร่างกายของตนเองเสร็จเรียบร้อยแล้ว เพราะผ่านการเล่นน้ำกับครอบครัวมานานหลายชั่วโมง ดวงตากลมเหลือบมองไปยังเจ้าของร่างขาวบางที่กำลังใส่ชุดคลุมอาบน้ำยืนรอเขาอยู่อย่างไม่สบอารมณ์นัก ก่อนจะเดินตรงไปที่ตู้เสื้อผ้าที่ยุนกิกำลังยืนอยู่
ปึก!
จองกุกพ่นลมหายใจออกมาเบาๆที่เผลอเดินชนอีกคนจนบางอย่างที่ถืออยู่ในมือของยุนกิตกลงไปกลิ้งอยู่บนพื้น เขาจะไม่สนใจก็ได้แต่สิ่งที่ปรากฏอยู่บนขวดยาทรงกระบอกมันดันเป็นชื่อของเขาทำให้เอาอดที่จะเดินไปหยิบมันขึ้นมาดูไม่ได้
จอน จองกุก...
"นี่มัน...อะไรกัน"
"เข้าใจแล้วสินะ"ยุนกิพูดขึ้นด้วยใบหน้ายิ้มแย้ม ก่อนจะค่อยๆเดินเข้าไปสวมกอดร่างกำยำของคนเป็นน้องไว้จากทางด้านหลัง
จมูกโด่งรั้นค่อยๆลากวนคลอเคลียไปกับแผ่นหลังกว้างของอีกคนเพื่อสูดดมเอากลิ่นกายที่เขาเสพติดมันเข้าปอด
"ในที่สุดนายก็กลับมาแล้วจองกุก"
14 ปีก่อน...
"เราจะทำยังไงดีคะคุณ ถ้าปล่อยไว้แบบนี้ต้องเป็นเรื่องใหญ่แน่ๆ"เสียงของคนเป็นแม่ดังขึ้นอย่างกระวนกระวายใจ ทำให้เด็กน้อยทั้งสองที่แอบยืนฟังอยู่หน้าประตูต้องค่อยๆหันมามองหน้ากันด้วยความสงสัย
"ฉันคิดว่าถ้าสองคนนั้นได้อยู่ด้วยกันจะทำให้อาการมันดีขึ้นซะอีก"
"คุณใจเย็นๆก่อนนะยุนจี"
พ่อแม่ของพวกเขากำลังคุยเรื่องอะไรกันนะ..
"จะใจเย็นได้ยังไงคะ ลูกเราเกือบจะฆ่าคนนะ!"
"ผมว่าเรื่องนี้เรามีทางออกนะ"
"ทางออกคือเราต้องแยกทั้งสองออกจากกัน"
"นี่คุณจะทำจริงๆหรอยุนจี"
"ยุนกิต้องไปรักษากับพี่สาวฉันที่ต่างประเทศ ส่วนจองกุกเราจะรักษาเค้าที่นี่"
"แต่นั่นจะไม่ทำให้มันยิ่งดูแย่หรอ สองคนนั้นตัวติดกันขนาดไหนคุณก็รู้"
"แต่ถ้าเราปล่อยไว้แบบนี้พวกเขาจะยิ่งแย่กว่าเดิม คุณคิดว่าคนอื่นจะมองยังไงที่เด็กอายุไม่ถึง 10 ขวบคิดจะฆ่าเพื่อนในห้องเรียน"
"ผมไม่ได้ทำ!!!"เสียงเล็กติดจะแหบดังขึ้นที่หน้าประตูห้องทำงานพร้อมๆกับร่างของเด็กชายวัย 7 ขวบที่ยืนกำหมัดอยู่ ที่ด้านหลังมีน้องชายวัย 5 ขวบที่ตัวเล็กกว่านิดหน่อยยืนเกาะแขนคนพี่เอาไว้ด้วยความกลัว
"ยุนกิ! จองกุก!"
"พวกนั้นมาแกล้งจองกุกก่อน ผมแค่จะสั่งสอนมัน!!"
"ยุนกิ...พาน้องกลับไปที่ห้อง"
"ไม่ แม่ต้องฟังก่อน ผมกับจองกุกเราจะไม่มีวันแยกกัน"
"ไม่ได้!! แม่ตัดสินใจแล้ว ยังไงลูกก็ต้องไปอังกฤษ"
"ฮื่อ พี่ยุนกิ จองกุกไม่อยากให้พี่ไป"เด็กน้อยในชุดกระต่ายสีฟ้าพูดออกมาทั้งน้ำตา พลันมือเล็กๆก็ดึงร่างของพี่ชายมากอดไว้
"พาน้องกลับไปที่ห้องก่อนเถอะยุนกิ"คนเป็นพ่อพูดออกมาเสียงเรียบเมื่อเห็นว่าสถานการณ์มันเริ่มแย่ขึ้นไปทุกที
เมื่อได้ยินดังนั้นเด็กร่างขาวจึงนิ่งไป ก่อนจะหันไปจูงมือน้องชายที่ยังร้องไห้ไม่หยุดกลับไปที่ห้องนอน ยุนกิค่อยๆปืนเตียงนอนขึ้นไปนอนข้างๆจองกุกหลังจากที่ให้คนน้องเหยียบหลังปืนขึ้นไปนอนก่อน มือขาวค่อยๆเอื้อมไปเช็ดน้ำตาบนแก้มกลมของน้องชายออกเบาๆ ก่อนจะจูบลงบนหน้าผากของคนเป็นน้อง
"ไม่ต้องกลัวนะ พี่จะปกป้องจองกุกเอง"
"พี่ยุนกิ พี่ต้องไปจริงๆหรอ"จองกุกพูดพลางเอามือเล็กทั้งสองข้างมาทาบไว้บนแก้มขาวๆของพี่ชาย
"พี่ไม่รู้"
"พี่ยุนกิ"
จุ้บ~
"..."
"จองกุกรักพี่ยุนกิ"
"พี่ก็รักจองกุก"
"งั้นโตขึ้นเราแต่งงานกันนะ ได้มั้ยครับ?"เด็กตาแป๋วเงยหน้าขึ้นมาถามพี่ชายทำให้ยุนกิต้องยกยิ้มบางๆออกมา
"พี่ยุนกิเป็นเจ้าสาว เพราะพี่ยุนกิสวยเหมือนแม่เลย"คำพูดของจองกุกทำให้ยุนกิต้องหัวเราะเบาๆออกมา ก่อนจะยื่นมือไปหยิกแก้มน้องชายเบาๆ
"อื้อ โตขึ้นจองกุกก็จะได้เป็นเจ้าบ่าวที่หล่อเหมือนพ่อด้วย"
"ฮ่ะ^^"
"คราวนี้รู้แล้วใช่มั้ยจองกุก...ว่าเราน่ะ เหมือนกัน"ร่างบางพูดออกมาเบาๆก่อนจะดึงกระปุกยาที่จองกุกถืออยู่มาไว้ในมือตนเอง ทำให้ร่างสูงต้องค่อยๆหมุนตัวมาประจันหน้ากับคนตัวเล็กด้วยสีหน้าที่ยังช็อคไม่หาย
เม็ดยาสีสวยถูกหยิบขึ้นมาให้ประจักษ์แก่สายตาของคนเป็นน้อง และนั่นมันทำให้จองกุกจำได้ขึ้นมาในทันที เพราะมันเป็นเม็ดยาที่พ่อและแม่ของเขาให้เขากินมาตั้งแต่เด็ก
เม็ดยาถูกคนตัวเล็กลากไปมาตามผิวกายขาวเนียนของตนเองดูน่ายั่วยวน พลันชุดคลุมอาบน้ำสีขาวของยุนกิก็ถูกถอดลงไปกองอยู่บนพื้น เผยให้เห็นเรือนร่างขาวบางที่ดูน่าสัมผัสไปซะทุกส่วน ทำให้จองกุกที่ยืนมองอยู่ต้องเผลอกลืนน้ำลายลงคอไปอย่างกระหาย ก่อนที่ไม่นานเม็ดยาดังกล่าวจะถูกนำมาจ่ออยู่ที่ริมฝีปากกระจับของคนน้องเพื่อเป็นการเชื้อเชิญ
จองกุกอ้าปากงับเม็ดยาเข้าปากอย่างไม่ลังเลก่อนจะใช้วงแขนแกร่งกอดรัดร่างของยุนกิเข้ามาหาตัวแล้วกดริมฝีปากลงไปบดขยี้ริมฝีปากบางสีพีชของคนเป็นพี่ทันที
"อื้อ!~"เสียงครางอย่างสุขสมดังออกมาจากริมฝีปากเล็กเบาๆ หลังจากถูกเรียวลิ้นหนาของจองกุกป้อนยาในปากให้ รสขมของยาไม่ได้ทำให้ยุนกิรู้สึกสะอิดสะเอียนแบบเคย กลับกันเขากลับชอบมันมากต่างหาก
วงแขนเล็กทั้งสองข้างค่อยๆโอบรัดรอบต้นคอแกร่งของอีกคนอย่างรู้งาน ก่อนที่จองกุกจะจัดการนำเรียวขาเล็กทั้งสองข้างของยุนกิมาเกี่ยวกับสะโพกของตนเองแล้วใช้ฝ่ามือหนาประคองร่างเล็กในอ้อมกอดเอาไว้ไม่ให้ตก
"อื้อ จองกุก กัดที่คอพี่สิ อ๊ะ!!"ร่างบางครางรับออกมาทันทีที่ร่างสูงเลื่อนใบหน้าลงมาดูดดึงเนื้อผิวที่ซอกคอและขบกัดมันจนยุนกิรู้สึกเสียวซ่านไปหมด
เสียงดูดดึงเนื้อผิวที่ดังอยู่ข้างๆหูยิ่งทำให้ยุนกิรู้สึกดี ร่างบางกระตุกยิ้มออกมาด้วยความพอใจ ก่อนจะจงใจบดเบียดส่วนล่างเข้าหาจองกุกมากขึ้น
"อ่าส์.."จองกุกเผลอครางเสียงต่ำออกมาที่จู่ๆยุนกิก็ขยับตัวจนบั้นท้ายกลมเสียดสีกับแก่นกายของตนเองจนมันเริ่มจะแข็งขื่นขึ้นมา
พรึ่บ!!
ฝ่ามือหนาตัดสินใจกระตุกผ้าขนหนูที่พันส่วนล่างเอาไว้ออก ก่อนจะรูดรั้งแก่นกายขนาดใหญ่ของตนเองแล้วพยายามกดมันเข้าไปในตัวของพี่ชาย
"อ๊ะ!! จ จองกุก!! เจ็บ ทำไมไม่ใช้เจล อึ่ก!! ก่อน"ยุนกิร้องครางออกมาเสียงหลงทันทีที่จู่ๆคนน้องก็ใส่มันเข้ามาโดยไม่เตรียมความพร้อมอะไรก่อน แต่ก็นั่นแหละ ถึงมันจะเจ็บมาก แต่ถ้าจองกุกเป็นคนทำ มินยุนกิก็ชอบอยู่ดี
"ซี๊ด อ่าส์ ยุนกิ"จองกุกครางออกมาเสียงกระเส่าก่อนจะเริ่มกอดรัดรอบเอวยุนกิไว้แน่นขึ้น แล้วสวนสะโพกขึ้นไปจนแผ่นหลังเนียนราบไปกับกำแพง
"อึ่ก!! อ๊า!! จองกุก!! นั่นแหละ อ๊ะๆๆ!! ดี อื้ม!!"ยุนกิครางรับไปตามแรงกระแทกที่ค่อยๆพุ่งสูงขึ้นเรื่อยๆ ก่อนจะใช้มืออีกข้างที่กอดรัดรอบต้นคอคนน้องอยู่มาใช้ปรนเปรอตนเอง
"ซี๊ดด แม่งเอ้ย! ฟิตชิบหาย!"จองกุกสบถออกมาน้ำเสียงกระเส่าก่อนจะเร่งจังหวะให้เร็วขึ้น จนยุนกิต้องรีบเลื่อนมือกลับขึ้นมากอดรัดรอบต้นคออีกคนไว้เหมือนเดิมเพื่อหาที่ยึดเหนี่ยว
พั่บๆๆ
"อ่าส์ ซี๊ดด อ๊ะๆๆ"
เสียงเนื้อผิวกระทบกันดังระงมไปทั่วทั้งห้องจนยุนกิแอบรู้สึกเขินไม่ได้ ถึงแม้ว่านี่จะไม่ใช่ครั้งแรกของเขาก็ตาม แต่กับจองกุกยุนกิกลับรู้สึกว่าตัวเองเหมือนเป็นมือใหม่กับเรื่องแบบนี้อยู่ และเขาอยากลองมันไปเรื่อยๆ
"ป ปล่อยข้างในเลยจองกุก!! อ๊า!!"
เสียงหอบหายใจดังขึ้นทันทีที่ของเหลวสีขาวขุ่นถูกปล่อยออกมาจากคนทั้งคู่ ร่างสูงค่อยๆปล่อยคนตัวเล็กให้ลงมายืนทรงตัวบนพื้นดีๆ แต่แทนที่พวกเขาจะแยกย้ายกันไปชำระล้างร่างกาย จองกุกก็กลับพลิกตัวยุนกิให้หันหน้าเข้าอ่างล้างหน้าซะอย่างนั้น
"จอง อึก!!"
"อ่าส์ ขออีกรอบนะพี่ยุนกิ"ร่างสูงพูดขึ้นหลังจากที่จัดการกระแทกตัวตนเข้ามาที่ช่องทางสีหวานแล้วเรียบร้อย
ลิ้นร้อนค่อยๆลากผ่านแผ่นหลังเนียนสวยอย่างใจเย็น ก่อนจะเท้าแขนทั้งสองข้างไว้ที่อ่างล้างหน้าเป็นการกักขังคนตัวเล็กไว้
"อื้อ!"ร่างบางครางรับแรงกระแทกที่ถูกส่งเข้ามาก่อนจะถูกมือหนาเชยปลายคางให้เอี้ยวตัวมาด้านหลังเพื่อรับจูบพิตที่แสนร้อนแรงของตนเองอีกครั้งสลับกับการสวนสะโพกเข้าไปที่ช่องทางหลังอย่างไม่ขาดสาย
"อ่าส์ ยุนกิ"จองกุกครางออกมาด้วยความพอใจก่อนจะเปลี่ยนมาใช้มือหนาอีกข้างจับยึดสะโพกมนของคนตัวขาวไว้ให้มั่น ก่อนจะออกแรงโถมตัวใส่อีกครั้ง จนยุนกิต้องฟุบหน้าลงไปที่อ่างล้างหน้า
"ฮื่อ จ จองกุก อ๊ะ!! ม ไม่มีแรงยืนแล้ว"ยุนกิพูดออกด้วยน้ำเสียงกระเส่า ก่อนจะถูกคนตัวสูงด้านหลังจับขาข้างหนึ่งให้พาดไปบนอ่างล้างหน้าแล้วสวนสะโพกใส่อีกครั้ง
"อ่าส์ อื้ม อ้าขาแบบนี้เข้าง่ายกว่าเดิมเยอะเลยยุนกิ"
"อ๊ะ!! ล ลึกไปแล้ว อื้อ!!"
"ซี๊ดด อ่าส์ เงยหน้าขึ้นเร็วยุนกิ"จองกุกพูดพลางจับใบหน้าของยุนกิที่ฟุบอยู่ให้เงยขึ้นมา
"ดูในกระจกสิ...มึงสวยมากเลยนะ"คำพูดของจองกุกทำให้ยุนกิต้องค่อยๆปรือขึ้นมามองไปยังกระจกของอ่างล้างหน้า ซึ่งเมื่อเห็นดังนั้นร่างสูงก็จัดการสวนสะโพกเข้ามาทันที จนยุนกิต้องกัดปากและร้องครางอีกครั้ง
"อ่า ให้ตายสิ มึงนี่แม่งโครต..."จองกุกพูดด้วยน้ำเสียงที่เริ่มอัดอั้น ก่อนที่จะสวนสะโพกกระแทกเข้าไปในช่องทางรักให้เร็วและแรงขึ้นจนใบหน้าของยุนกินาบไปกับกระจก
"อ๊ะๆๆๆ!! อื้ออ!! จองกุก อ่าส์ จองกุก เร็วๆ!!"
"อ่าส์ ซี๊ดด ยุนกิ อ่าส์!!!"
และก็เป็นอีกครั้งที่ของเหลวสีขาวขุ่นถูกอัดฉีดเข้ามาในตัวของยุนกิจนคนตัวเล็กต้องแอ่นตัวไว้บนอ่างล้างหน้าอยู่แบบนั้น รอจนกระทั่งจองกุกถอดถอนแก่นกายออกไป ยุนกิถึงได้ฟุบตัวพาดกับอ่างล้างหน้าอย่างอ่อนแรง
ตัวของยุนกิถูกยกลอยหวือขึ้นมาอยู่ในอกแกร่งของน้องชายแท้ๆ ก่อนที่จองกุกจะพาร่างบางเดินออกมาจากโซนของห้องอาบน้ำ แล้วกลับเข้ามาที่ห้องนอนแทน
จองกุกวางร่างของยุนกิไว้บนเตียงนอนอย่างเบาที่สุดก่อนจะค่อยๆคลานขึ้นมานอนข้างๆคนเป็นพี่ที่นอนปรือตามองตนเองอยู่ก่อนแล้ว
"จองกุกกลับมาแล้ว"ร่างสูงพูดพลางกระตุกยิ้มร้ายที่ริมฝีปากกระจับให้กับยุนกิ ทำให้ร่างบางต้องยกยิ้มออกมาทันที มือเล็กค่อยๆเลื่อนขึ้นมากอบกุมใบหน้าคมของน้องชายเอาไว้ก่อนจะเกลี่ยที่แก้มเบาๆ
"พี่บอกแล้วไง ว่าโตขึ้นนายต้องหล่อเหมือนพ่อ"
จุ้บ
"พี่ก็สวยเหมือนแม่เลย เจ้าสาวของผม"
"หมายความว่ามึงเป็นโรคทางจิตรที่เรียกว่าโรคเจ้าชายหรอยุนกิ?"
"ยังไงวะ กูงง โรคหลงตัวเองงี้?"
"ยังไง?"
"แล้วมันเกี่ยวอะไรกับที่มึงตกหลุมรักน้องตัวเองวะ?"
"มึงจะบอกว่ามึงชอบน้องชายตัวเองเพราะมึงหน้าคล้ายกัน?"
"เออ อย่างน้อยกูก็หายงงไปนิดอ่ะ"
"แต่มึงแน่ใจนะ ว่ามันคือความรู้สึกของมึงจริงๆ ไม่ใช่แค่หลง"
ร่างสูงเปิดประตูห้องน้ำออกมาหลังจากจัดการชำระล้างร่างกายของตนเองเสร็จเรียบร้อยแล้ว เพราะผ่านการเล่นน้ำกับครอบครัวมานานหลายชั่วโมง ดวงตากลมเหลือบมองไปยังเจ้าของร่างขาวบางที่กำลังใส่ชุดคลุมอาบน้ำยืนรอเขาอยู่อย่างไม่สบอารมณ์นัก ก่อนจะเดินตรงไปที่ตู้เสื้อผ้าที่ยุนกิกำลังยืนอยู่
ปึก!
จองกุกพ่นลมหายใจออกมาเบาๆที่เผลอเดินชนอีกคนจนบางอย่างที่ถืออยู่ในมือของยุนกิตกลงไปกลิ้งอยู่บนพื้น เขาจะไม่สนใจก็ได้แต่สิ่งที่ปรากฏอยู่บนขวดยาทรงกระบอกมันดันเป็นชื่อของเขาทำให้เอาอดที่จะเดินไปหยิบมันขึ้นมาดูไม่ได้
จอน จองกุก...
โรงพยาบาลจิตรเวช
วันที่.........
ชื่อยา : ยาระงับอาการทางจิตร
ชื่อผู้ป่วย : จอนจองกุก สถานะ : ไม่สมบูรณ์
รับประทานครั้งละ 1 เม็ด วันละ 3 ครั้ง
รับประทานครั้งละ 1 เม็ด วันละ 3 ครั้ง
□ ก่อนอาหารครึ่งชัวโมง
√เช้า √กลางวัน √เย็น ก่อนนอน
√หลังอาหาร □ 15 นาที √ ทันที
"นี่มัน...อะไรกัน"
"เข้าใจแล้วสินะ"ยุนกิพูดขึ้นด้วยใบหน้ายิ้มแย้ม ก่อนจะค่อยๆเดินเข้าไปสวมกอดร่างกำยำของคนเป็นน้องไว้จากทางด้านหลัง
จมูกโด่งรั้นค่อยๆลากวนคลอเคลียไปกับแผ่นหลังกว้างของอีกคนเพื่อสูดดมเอากลิ่นกายที่เขาเสพติดมันเข้าปอด
"ในที่สุดนายก็กลับมาแล้วจองกุก"
14 ปีก่อน...
"เราจะทำยังไงดีคะคุณ ถ้าปล่อยไว้แบบนี้ต้องเป็นเรื่องใหญ่แน่ๆ"เสียงของคนเป็นแม่ดังขึ้นอย่างกระวนกระวายใจ ทำให้เด็กน้อยทั้งสองที่แอบยืนฟังอยู่หน้าประตูต้องค่อยๆหันมามองหน้ากันด้วยความสงสัย
"ฉันคิดว่าถ้าสองคนนั้นได้อยู่ด้วยกันจะทำให้อาการมันดีขึ้นซะอีก"
"คุณใจเย็นๆก่อนนะยุนจี"
พ่อแม่ของพวกเขากำลังคุยเรื่องอะไรกันนะ..
"จะใจเย็นได้ยังไงคะ ลูกเราเกือบจะฆ่าคนนะ!"
"ผมว่าเรื่องนี้เรามีทางออกนะ"
"ทางออกคือเราต้องแยกทั้งสองออกจากกัน"
"นี่คุณจะทำจริงๆหรอยุนจี"
"ยุนกิต้องไปรักษากับพี่สาวฉันที่ต่างประเทศ ส่วนจองกุกเราจะรักษาเค้าที่นี่"
"แต่นั่นจะไม่ทำให้มันยิ่งดูแย่หรอ สองคนนั้นตัวติดกันขนาดไหนคุณก็รู้"
"แต่ถ้าเราปล่อยไว้แบบนี้พวกเขาจะยิ่งแย่กว่าเดิม คุณคิดว่าคนอื่นจะมองยังไงที่เด็กอายุไม่ถึง 10 ขวบคิดจะฆ่าเพื่อนในห้องเรียน"
"ผมไม่ได้ทำ!!!"เสียงเล็กติดจะแหบดังขึ้นที่หน้าประตูห้องทำงานพร้อมๆกับร่างของเด็กชายวัย 7 ขวบที่ยืนกำหมัดอยู่ ที่ด้านหลังมีน้องชายวัย 5 ขวบที่ตัวเล็กกว่านิดหน่อยยืนเกาะแขนคนพี่เอาไว้ด้วยความกลัว
"ยุนกิ! จองกุก!"
"พวกนั้นมาแกล้งจองกุกก่อน ผมแค่จะสั่งสอนมัน!!"
"ยุนกิ...พาน้องกลับไปที่ห้อง"
"ไม่ แม่ต้องฟังก่อน ผมกับจองกุกเราจะไม่มีวันแยกกัน"
"ไม่ได้!! แม่ตัดสินใจแล้ว ยังไงลูกก็ต้องไปอังกฤษ"
"ฮื่อ พี่ยุนกิ จองกุกไม่อยากให้พี่ไป"เด็กน้อยในชุดกระต่ายสีฟ้าพูดออกมาทั้งน้ำตา พลันมือเล็กๆก็ดึงร่างของพี่ชายมากอดไว้
"พาน้องกลับไปที่ห้องก่อนเถอะยุนกิ"คนเป็นพ่อพูดออกมาเสียงเรียบเมื่อเห็นว่าสถานการณ์มันเริ่มแย่ขึ้นไปทุกที
เมื่อได้ยินดังนั้นเด็กร่างขาวจึงนิ่งไป ก่อนจะหันไปจูงมือน้องชายที่ยังร้องไห้ไม่หยุดกลับไปที่ห้องนอน ยุนกิค่อยๆปืนเตียงนอนขึ้นไปนอนข้างๆจองกุกหลังจากที่ให้คนน้องเหยียบหลังปืนขึ้นไปนอนก่อน มือขาวค่อยๆเอื้อมไปเช็ดน้ำตาบนแก้มกลมของน้องชายออกเบาๆ ก่อนจะจูบลงบนหน้าผากของคนเป็นน้อง
"ไม่ต้องกลัวนะ พี่จะปกป้องจองกุกเอง"
"พี่ยุนกิ พี่ต้องไปจริงๆหรอ"จองกุกพูดพลางเอามือเล็กทั้งสองข้างมาทาบไว้บนแก้มขาวๆของพี่ชาย
"พี่ไม่รู้"
"พี่ยุนกิ"
จุ้บ~
"..."
"จองกุกรักพี่ยุนกิ"
"พี่ก็รักจองกุก"
"งั้นโตขึ้นเราแต่งงานกันนะ ได้มั้ยครับ?"เด็กตาแป๋วเงยหน้าขึ้นมาถามพี่ชายทำให้ยุนกิต้องยกยิ้มบางๆออกมา
"พี่ยุนกิเป็นเจ้าสาว เพราะพี่ยุนกิสวยเหมือนแม่เลย"คำพูดของจองกุกทำให้ยุนกิต้องหัวเราะเบาๆออกมา ก่อนจะยื่นมือไปหยิกแก้มน้องชายเบาๆ
"อื้อ โตขึ้นจองกุกก็จะได้เป็นเจ้าบ่าวที่หล่อเหมือนพ่อด้วย"
"ฮ่ะ^^"
"คราวนี้รู้แล้วใช่มั้ยจองกุก...ว่าเราน่ะ เหมือนกัน"ร่างบางพูดออกมาเบาๆก่อนจะดึงกระปุกยาที่จองกุกถืออยู่มาไว้ในมือตนเอง ทำให้ร่างสูงต้องค่อยๆหมุนตัวมาประจันหน้ากับคนตัวเล็กด้วยสีหน้าที่ยังช็อคไม่หาย
เม็ดยาสีสวยถูกหยิบขึ้นมาให้ประจักษ์แก่สายตาของคนเป็นน้อง และนั่นมันทำให้จองกุกจำได้ขึ้นมาในทันที เพราะมันเป็นเม็ดยาที่พ่อและแม่ของเขาให้เขากินมาตั้งแต่เด็ก
เม็ดยาถูกคนตัวเล็กลากไปมาตามผิวกายขาวเนียนของตนเองดูน่ายั่วยวน พลันชุดคลุมอาบน้ำสีขาวของยุนกิก็ถูกถอดลงไปกองอยู่บนพื้น เผยให้เห็นเรือนร่างขาวบางที่ดูน่าสัมผัสไปซะทุกส่วน ทำให้จองกุกที่ยืนมองอยู่ต้องเผลอกลืนน้ำลายลงคอไปอย่างกระหาย ก่อนที่ไม่นานเม็ดยาดังกล่าวจะถูกนำมาจ่ออยู่ที่ริมฝีปากกระจับของคนน้องเพื่อเป็นการเชื้อเชิญ
จองกุกอ้าปากงับเม็ดยาเข้าปากอย่างไม่ลังเลก่อนจะใช้วงแขนแกร่งกอดรัดร่างของยุนกิเข้ามาหาตัวแล้วกดริมฝีปากลงไปบดขยี้ริมฝีปากบางสีพีชของคนเป็นพี่ทันที
"อื้อ!~"เสียงครางอย่างสุขสมดังออกมาจากริมฝีปากเล็กเบาๆ หลังจากถูกเรียวลิ้นหนาของจองกุกป้อนยาในปากให้ รสขมของยาไม่ได้ทำให้ยุนกิรู้สึกสะอิดสะเอียนแบบเคย กลับกันเขากลับชอบมันมากต่างหาก
วงแขนเล็กทั้งสองข้างค่อยๆโอบรัดรอบต้นคอแกร่งของอีกคนอย่างรู้งาน ก่อนที่จองกุกจะจัดการนำเรียวขาเล็กทั้งสองข้างของยุนกิมาเกี่ยวกับสะโพกของตนเองแล้วใช้ฝ่ามือหนาประคองร่างเล็กในอ้อมกอดเอาไว้ไม่ให้ตก
"อื้อ จองกุก กัดที่คอพี่สิ อ๊ะ!!"ร่างบางครางรับออกมาทันทีที่ร่างสูงเลื่อนใบหน้าลงมาดูดดึงเนื้อผิวที่ซอกคอและขบกัดมันจนยุนกิรู้สึกเสียวซ่านไปหมด
เสียงดูดดึงเนื้อผิวที่ดังอยู่ข้างๆหูยิ่งทำให้ยุนกิรู้สึกดี ร่างบางกระตุกยิ้มออกมาด้วยความพอใจ ก่อนจะจงใจบดเบียดส่วนล่างเข้าหาจองกุกมากขึ้น
"อ่าส์.."จองกุกเผลอครางเสียงต่ำออกมาที่จู่ๆยุนกิก็ขยับตัวจนบั้นท้ายกลมเสียดสีกับแก่นกายของตนเองจนมันเริ่มจะแข็งขื่นขึ้นมา
พรึ่บ!!
ฝ่ามือหนาตัดสินใจกระตุกผ้าขนหนูที่พันส่วนล่างเอาไว้ออก ก่อนจะรูดรั้งแก่นกายขนาดใหญ่ของตนเองแล้วพยายามกดมันเข้าไปในตัวของพี่ชาย
"อ๊ะ!! จ จองกุก!! เจ็บ ทำไมไม่ใช้เจล อึ่ก!! ก่อน"ยุนกิร้องครางออกมาเสียงหลงทันทีที่จู่ๆคนน้องก็ใส่มันเข้ามาโดยไม่เตรียมความพร้อมอะไรก่อน แต่ก็นั่นแหละ ถึงมันจะเจ็บมาก แต่ถ้าจองกุกเป็นคนทำ มินยุนกิก็ชอบอยู่ดี
"ซี๊ด อ่าส์ ยุนกิ"จองกุกครางออกมาเสียงกระเส่าก่อนจะเริ่มกอดรัดรอบเอวยุนกิไว้แน่นขึ้น แล้วสวนสะโพกขึ้นไปจนแผ่นหลังเนียนราบไปกับกำแพง
"อึ่ก!! อ๊า!! จองกุก!! นั่นแหละ อ๊ะๆๆ!! ดี อื้ม!!"ยุนกิครางรับไปตามแรงกระแทกที่ค่อยๆพุ่งสูงขึ้นเรื่อยๆ ก่อนจะใช้มืออีกข้างที่กอดรัดรอบต้นคอคนน้องอยู่มาใช้ปรนเปรอตนเอง
"ซี๊ดด แม่งเอ้ย! ฟิตชิบหาย!"จองกุกสบถออกมาน้ำเสียงกระเส่าก่อนจะเร่งจังหวะให้เร็วขึ้น จนยุนกิต้องรีบเลื่อนมือกลับขึ้นมากอดรัดรอบต้นคออีกคนไว้เหมือนเดิมเพื่อหาที่ยึดเหนี่ยว
พั่บๆๆ
"อ่าส์ ซี๊ดด อ๊ะๆๆ"
เสียงเนื้อผิวกระทบกันดังระงมไปทั่วทั้งห้องจนยุนกิแอบรู้สึกเขินไม่ได้ ถึงแม้ว่านี่จะไม่ใช่ครั้งแรกของเขาก็ตาม แต่กับจองกุกยุนกิกลับรู้สึกว่าตัวเองเหมือนเป็นมือใหม่กับเรื่องแบบนี้อยู่ และเขาอยากลองมันไปเรื่อยๆ
"ป ปล่อยข้างในเลยจองกุก!! อ๊า!!"
เสียงหอบหายใจดังขึ้นทันทีที่ของเหลวสีขาวขุ่นถูกปล่อยออกมาจากคนทั้งคู่ ร่างสูงค่อยๆปล่อยคนตัวเล็กให้ลงมายืนทรงตัวบนพื้นดีๆ แต่แทนที่พวกเขาจะแยกย้ายกันไปชำระล้างร่างกาย จองกุกก็กลับพลิกตัวยุนกิให้หันหน้าเข้าอ่างล้างหน้าซะอย่างนั้น
"จอง อึก!!"
"อ่าส์ ขออีกรอบนะพี่ยุนกิ"ร่างสูงพูดขึ้นหลังจากที่จัดการกระแทกตัวตนเข้ามาที่ช่องทางสีหวานแล้วเรียบร้อย
ลิ้นร้อนค่อยๆลากผ่านแผ่นหลังเนียนสวยอย่างใจเย็น ก่อนจะเท้าแขนทั้งสองข้างไว้ที่อ่างล้างหน้าเป็นการกักขังคนตัวเล็กไว้
"อื้อ!"ร่างบางครางรับแรงกระแทกที่ถูกส่งเข้ามาก่อนจะถูกมือหนาเชยปลายคางให้เอี้ยวตัวมาด้านหลังเพื่อรับจูบพิตที่แสนร้อนแรงของตนเองอีกครั้งสลับกับการสวนสะโพกเข้าไปที่ช่องทางหลังอย่างไม่ขาดสาย
"อ่าส์ ยุนกิ"จองกุกครางออกมาด้วยความพอใจก่อนจะเปลี่ยนมาใช้มือหนาอีกข้างจับยึดสะโพกมนของคนตัวขาวไว้ให้มั่น ก่อนจะออกแรงโถมตัวใส่อีกครั้ง จนยุนกิต้องฟุบหน้าลงไปที่อ่างล้างหน้า
"ฮื่อ จ จองกุก อ๊ะ!! ม ไม่มีแรงยืนแล้ว"ยุนกิพูดออกด้วยน้ำเสียงกระเส่า ก่อนจะถูกคนตัวสูงด้านหลังจับขาข้างหนึ่งให้พาดไปบนอ่างล้างหน้าแล้วสวนสะโพกใส่อีกครั้ง
"อ่าส์ อื้ม อ้าขาแบบนี้เข้าง่ายกว่าเดิมเยอะเลยยุนกิ"
"อ๊ะ!! ล ลึกไปแล้ว อื้อ!!"
"ซี๊ดด อ่าส์ เงยหน้าขึ้นเร็วยุนกิ"จองกุกพูดพลางจับใบหน้าของยุนกิที่ฟุบอยู่ให้เงยขึ้นมา
"ดูในกระจกสิ...มึงสวยมากเลยนะ"คำพูดของจองกุกทำให้ยุนกิต้องค่อยๆปรือขึ้นมามองไปยังกระจกของอ่างล้างหน้า ซึ่งเมื่อเห็นดังนั้นร่างสูงก็จัดการสวนสะโพกเข้ามาทันที จนยุนกิต้องกัดปากและร้องครางอีกครั้ง
"อ่า ให้ตายสิ มึงนี่แม่งโครต..."จองกุกพูดด้วยน้ำเสียงที่เริ่มอัดอั้น ก่อนที่จะสวนสะโพกกระแทกเข้าไปในช่องทางรักให้เร็วและแรงขึ้นจนใบหน้าของยุนกินาบไปกับกระจก
"อ๊ะๆๆๆ!! อื้ออ!! จองกุก อ่าส์ จองกุก เร็วๆ!!"
"อ่าส์ ซี๊ดด ยุนกิ อ่าส์!!!"
และก็เป็นอีกครั้งที่ของเหลวสีขาวขุ่นถูกอัดฉีดเข้ามาในตัวของยุนกิจนคนตัวเล็กต้องแอ่นตัวไว้บนอ่างล้างหน้าอยู่แบบนั้น รอจนกระทั่งจองกุกถอดถอนแก่นกายออกไป ยุนกิถึงได้ฟุบตัวพาดกับอ่างล้างหน้าอย่างอ่อนแรง
ตัวของยุนกิถูกยกลอยหวือขึ้นมาอยู่ในอกแกร่งของน้องชายแท้ๆ ก่อนที่จองกุกจะพาร่างบางเดินออกมาจากโซนของห้องอาบน้ำ แล้วกลับเข้ามาที่ห้องนอนแทน
จองกุกวางร่างของยุนกิไว้บนเตียงนอนอย่างเบาที่สุดก่อนจะค่อยๆคลานขึ้นมานอนข้างๆคนเป็นพี่ที่นอนปรือตามองตนเองอยู่ก่อนแล้ว
"จองกุกกลับมาแล้ว"ร่างสูงพูดพลางกระตุกยิ้มร้ายที่ริมฝีปากกระจับให้กับยุนกิ ทำให้ร่างบางต้องยกยิ้มออกมาทันที มือเล็กค่อยๆเลื่อนขึ้นมากอบกุมใบหน้าคมของน้องชายเอาไว้ก่อนจะเกลี่ยที่แก้มเบาๆ
"พี่บอกแล้วไง ว่าโตขึ้นนายต้องหล่อเหมือนพ่อ"
จุ้บ
"พี่ก็สวยเหมือนแม่เลย เจ้าสาวของผม"
"หมายความว่ามึงเป็นโรคทางจิตรที่เรียกว่าโรคเจ้าชายหรอยุนกิ?"
"อืม.."
"ยังไงวะ กูงง โรคหลงตัวเองงี้?"
"ก็ถูก แต่ไม่ทั้งหมด"
"ยังไง?"
"ตอนเด็กๆกูกับน้องเคยถูกรุมแกล้ง
ก็เลยฝังใจ
ก็เลยฝังใจ
แล้วก็เป็นโรคขี้ระแวงคนแปลกหน้า"
"ตอนนั้นถ้าไม่ใช่จองกุกหรือพ่อกับแม่
กูจะไม่ไว้ใจใครเลย"
กูจะไม่ไว้ใจใครเลย"
"แล้วมันเกี่ยวอะไรกับที่มึงตกหลุมรักน้องตัวเองวะ?"
"เพราะกูเป็นโรคเจ้าชาย กูตกหลุมรักตัวกูเอง
แล้วกูบอกมึงหรือยังว่าจองกุกกับกู
หน้าคล้ายกันเหมือนกับฝาแฝด"
"มึงจะบอกว่ามึงชอบน้องชายตัวเองเพราะมึงหน้าคล้ายกัน?"
"ไม่ใช่แค่หน้า แต่ทุกอย่าง จองกุกคือยุนกิ
และยุนกิก็คือจองกุก
พวกกูเหมือนเป็นคนๆเดียวกัน
พวกกูเหมือนเป็นคนๆเดียวกัน
มึงคงไม่เข้าใจหรอก"
"เออ อย่างน้อยกูก็หายงงไปนิดอ่ะ"
"แต่มึงแน่ใจนะ ว่ามันคือความรู้สึกของมึงจริงๆ ไม่ใช่แค่หลง"
"ไม่รู้สิ ;)"
ความคิดเห็น
แสดงความคิดเห็น